Rozdział 1: Kroki

   Pewnego dnia Lila obudziła się bardzo wcześnie. Słońce było ledwo widoczne na linii horyzontu, a w pokoju panował półmrok. Euralia smacznie spała. Lila położyła się na plecach i jej wzrok padł na biurko stojące pod oknem. Właściwie to patrzyła na tą piękną różę, którą wczoraj dostała od Jacka. Tak bardzo go kochała.

   Przez kryształowy wazon przebijały promienie słońca, a po drugiej stornie tworzyły tęczę. Cudowny widok.

   Dziewczyna jednak zmieniła punkt odniesienia na sufit. Spostrzegła nagle, że znów ma atak. Tylko ona o nim wiedziała. Nikomu się nie zwierzała. Nazywała tak dziwne zjawisko. Widziała dokładnie każdą drobinkę krzu osadzoną na suficie, każdą najmniejszą pajęczynkę i każde pociągnięcie pędzla. Obraz, który widziała stawał się bardzo wyraźny. To samo działo się ze słuchem. Słyszała jak na dworze cykają świerszcze, mimo że zamknięte było okno. Słyszała szum fal na morzu znajdującym się pod urwiskiem kilkadziesiąt metrów od jej domu.

   Postanowiła jednak się tym nie przejmować. Chciała zagłuszyć niepokojące myśli, puszczając wodze fantazji wodze fantazji.

   Nagle oprzytomniała. Co ona wyprawiała? Były wakacje i 6 rano, a jej nie chciało się spać. Urażony honor śpiocha odezwał się w niej wbijając igłę w jej świadomość. Przykleiła się błyskawicznie do poduszki, próbując zasnąć. Przekładała się z boku na bok dobre kilkanaście minut. Gdy już znudzona i zniecierpliwiona leżała po raz kolejny odwrócona zarówno w stronę okna i jej szafki nocnej dostrzegła nagle, że nigdzie nie może dostrzec pewnej rzeczy. Serce zabiło nieco szybciej. Usiadła gwałtownie na łóżku przeczesując wzrokiem powierzchnię jej pokoju.

    -A gdzie mój łańcuszek?- spytała na głos otwierając z niepokoju oczy.

   Zdawała sobie sprawę z wartości tego przedmiotu i jego zagadkowości. Jego nagłe pojawienie się w jej życiu na pewno nie było przypadkowe. Utracenie go stanowiłoby bardzo bolesny upadek w jej historii.

   Euralia, pomyślała ze złością i spojrzała złowrogo na słodko śpiącą siostrę.

   A może jednak nie, dopadły ją wątpliwości.

   -Gdzie jesteś? – wyszeptała i zabrała się za poszukiwanie.

   Najpierw zajrzała pod łóżko, później pod poduszkę, a napięcie rosło z każdym kolejnym krokiem. Na sam koniec ze zrezygnowaną miną otworzyła szafkę w biurku. Tylko ją uchyliła, a z szafki wyleciało blaszane pudełko i narobiło strasznego hałasu. Obejrzała się wystraszona na dzięki Bogu zamknięte drzwi. Chwyciła przedmiot szybkim ruchem, zamknęła szafkę i wskoczyła pod pierzynę udając, że smacznie śpi. Serce waliło jej jak młotem. Usłyszała jak skrzypią drzwi gdzieś w dali korytarza, jak ktoś schodzi szybko, pukając twardymi podeszwami w stopnie drewnianych schodów i mija drzwi pokoju dziewczynek.

   Mija drzwi, pomyślała gorączkowo. Czemu? Muszę sprawdzić…

   Nie zdołała dokończyć formowania własnych myśli.

   - Co robisz? – spytała półprzytomna Euralia, przecierając przymrużone oczy.

   -Eee… Nic. Nic ważnego.- odparła Lila szybko, coraz bardziej podenerwowana.- Szukam łańcuszka.

   -Ciągle słyszę tylko łańcuszek! Mam tego dosyć! - wrzasnęła Euralia i nagle ściszyła głos. Nasłuchiwała chwilę bardzo skupiona.

   Lila poczuła, że drżą jej ręce i nie jest w stanie się poruszyć. Strach sparaliżował jej ciało.

   - Co znowu narobiłaś, że idzie mama? –wyszeptała Era.

   -Nie, nie to nie mama. – zaprotestowała, czując jak ściska jej się gardło i załamuje głos.

   -To ciekawe, kto o tej porze chodzi po naszej willi? – zaczęła gwałtownie gestykulować.

   -Nie, nie rozumiesz. Ten ktoś przechodził już pod naszymi drzwiami i nie zajrzał tu. – ściszyła głos jeszcze bardziej.

   -Ne odpowiedziałaś mi na pytanie! – napięcie rosło z każdym słowem.

   Lila zaczęła intensywnie pokazywać, aby jej siostra się uspokoiła. Nie szło to w dobrym kierunku.

   -Właśnie chciałam to sprawdzić, kiedy…. – podjęła cicho.

   -No to idź! – przerwała jej raptownie, uderzając pięścią w materac swojego łóżka.

   Lila poruszyła się mozolnie, lecz zapomniała, że pod pierzyną nadal tkwi blaszane pudełko, które spadło drugi raz i narobiło jeszcze większego hałasu niż wcześniej.

   -No super!- zdenerwowana Euralia musiała bardzo się powstrzymywać żeby nie wykrzyczeć niczego ze złości.-Z tobą to tak zawsze, jak masz coś zrobić to wciąż….

   Lila nie słuchała tego, co mówi do niej siostra, tylko szperała w pudełku.

   -O.… Jakie szczęście, że się znalazł. –powiedziała po chwili z zadowoloną miną dociskając przedmiot do piersi.

   -No i znowu mnie nie słuchasz!- Euralia zdenerwowała się nie na żarty.

   -No, co? Łańcuszek znalazł…

   Na te słowa drzwi do pokoju dziewczynek niespodziewanie otworzyły się. Zapadła głucha cisza. W pokoju nikogo nie było, a jednak siostry słyszały wyraźne odgłosy kroków, dokładnie tak jakby ktoś po nim chodził.

   Lila dojrzała na ścianie leciutki cień. Euralia nie zwróciła na niego uwagi, więc dziewczyna stwierdziła, że atak znów powrócił.

   Nagle okno w pokoju otworzyło się. Z dworu powiało morskie powietrze. Bliźniaczki usłyszały świst spadających rzeczy. Następnie okno zamknęło się.

   Lila zaczęła się nerwowo zastanawiać, czy powinna się ruszyć. Schowana pod pierzyną nie miała jednak do tego największej ochoty. Spojrzała na cień. Ktoś był w pokoju. Ciemna plama posuwała się szybko to tu, to tam. Nie miała równych kształtów i zupełnie nic nie przypominała. Rozmazany bazgrol.

   Kroki ucichły, więc Lila poczuła się bezpiecznie, wrzuciła pod pierzyną łańcuszek do pudełka, zamknęła je mocno i wyjęła z ukrycia. Wtem dziewczynka poczuła jakby ktoś próbował wyrwać jej je z rąk. Została przeciągnięta do końca łóżka, ale nie dała za wygraną. Zaczepiła się nogami o tył łóżka. Uderzyła się w piętę, która zaczęła okropnie piec. Nie zaprzestała jednak stawiać oporu. Tymczasem, Euralia z bardzo zdezorientowaną miną, postanowiła pomóc siostrze. Szybkim ruchem skoczyła na jej łóżko i objęła ją w pasie. Przyłożyła usta do jej ucha i mówiła szeptem:

   -Na trzy ciągniemy do tyłu.

   Po czym zaczęła odliczanie:

   -Raz, dwa, trzy!

   Lila odbiła się do tyłu, a Euralia spadła na podłogę. Kroki dały za wygraną i wyszły z pokoju, a później trzasnęły drzwi wyjściowe.

   Lila leżała na łóżku jak wryta. Myśli uformowały w jej głowie jeden wielki stek bzdur. Ciśnienie podskoczyło chyba maksymalnie, a serce nie dawało rady z pracą, którą musi wykonać. Nie była zdolna do nawet najmniejszego ruchu, a wydobycie z siebie słowa graniczyło z cudem. Oddychała szybko i głęboko. Szok nie mijał kilkanaście minut. Wyglądała jak zamrożona. Po pewnym czasie zdołała się podnieść.

   -Era, nic ci nie jest? – wykrztusiła i podała siostrze dłoń, by pomóc jej wstać.

   -Jestem trochę potłuczona, ale poza tym nic mi nie jest.- stwierdziła, gdy stanęła na nogi.

   Jej twarz nadal wykrzywiało przerażenie.

   -Dzięki! – wyszeptała Lila i położyła się w łóżku, spoglądając na stojące na szafce nocnej pudełko.

   -To ja dziękuję.

   -To była ciężka noc. – dodała z nieco wymuszonym uśmiechem na twarzy.

----------------------------------------------------

Jeżeli dotarłeś/łaś aż tutaj, to przede wszystkim bardzo Ci dziękuję. Przeniosłam się na bloggera, bo został mi on polecony. Po lewej stronie, w moim opisie jest link do innego bloga. Znajdują się na nim rozdziały. Jednak zawsze ten rozdział publikowany tutaj będzie się różnił od tamtych. Proszę was o komentarze zarówno o tym co się wam podoba jak o tym co byście zmienili. Dziękuję :)